AYNA

Bir gün birden bire çıkıp geldi kadın

Karanlıktan önceydi elleri

O, güneyli yalnızlığını unuttu

Adam yarım kalmış şarabını…

Dünyanın gözleri önünde buluştular

Çarpık iki mısra gibiydiler.

Kadın cebinden çıkarıp

Merhem sürdü adamın yarasına

Adam kadının yalnızlığını sevdi

Adam yalnızlığı zaten seviyordu

Adam kadını sevdi

Adam kadını zaten seviyordu

 …

 Gece kelebeklerinin başı dönüyordu ekşilikten

Adam, Romalı kadını bulup çıkardı kitaplardan

Yanına Spartaküs’ü ve plebleri koydu

Kadın, baldırı çıplak isyancıları sevdi

Adamın göğsünde terledi bakışları kadının

Elleri karanlığın göbeğinde birleşti

Kanatsız bir çoğul eki beklediler

Ve Roma yıkıldıktan sonra nihayet seviştiler

İlk defa seviştiler

Kadının göğsünden kuşlar uçuştu

Adamın-

-sa

ayakları dibindeydi ırmak…

Kadın cenneti düşündü

Hemen oracıkta ikna oldu yaşamaya

Adam bırakıp gitti Roma’yı…

...

Bi ara yukarı sokaktan insanlar da çıkıp geldi

Ağlakçaydı herkes

yarımcaydı

Hala ölmek isteyenler de vardı

Kadın kederli ellerlinden bahsetti onlara

Göğün mavisinden konuştu bi müddet

Bi de küçük yıldızın baladı duruyordu masada…

Adam dedi ki kadına;

sen Mısır’ı bilirsin

tanrı Amen’i Teb’de öldürdü Roma

bundandır İskenderiye’nin boynu büküklüğü

al şu yüreği dizginle

 Kadın, Kavafis’ten şiirler okudu gece yarısı

“yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam

kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün”

Ayna kırıldı…

Adamın yüzü parça parça dağıldı yerde

Kadının birden bire gelişi gibiydi

adamın aynada dağılışı

Biraz da ona içtiler

sonra tekrar seviştiler

yedi bin yıl geçti

uyandılar sonra

...