ruhibey

O zamanlar Jakoben bir şairdir ruhibey

yüzünde sınıfının uygar hatları

gözleri naif ve heyecanlıdır

ruhibey biraz da utangaçtır doğrusu

kuş ölüleri ve antenler çağında

kendini aramaktadır

ve kayıp devrimi…

Tarih ruhibey’den öncedir

serpilip göğermiş ahlat

boy vermiş gölgesinde milat

meydanlarda doğu heykelleri yıkılırken bir bir

buğdayı görmş ruhibey

güneşin rahminde başağa durmuş

umudu görmüş

insanın elinde yaşama durmuş

Hayır, malum son değildi bu

geçici bir zaman dilimi sadece

ve çarçabuk düşecek takvimlerden

gelecek-

-se

    henüz çok belirsiz

...

-yaşam

    dedi ruhibey

        karıncanın arayışıdır

           suyun kıskıvrak sızdığı

binlerce saman alevinden sonra

bakır ve kömürün teşebbüs ettiğidir

...

Tarih öyle bir uğraktadır ki

davul tokmağından kaçar

sadrazam pelerinini yadsır

haritada bazı şehirler düşerken

dükler, düşesler

kazaskerler saraya döner, kutsal sığınaklarına

ayaklanır doğuda bir yoksul

                 bir naif

                  bir başına celali

üstelik dokunaklı bir güldürünün kıyısındadır

                           Bab-ı Ali

ne ki, evren acemi bir ustalık işi!

rasgele bir yeryüzü olayına

tanıklık edip

başka evrenlere iz düşmüştür

ruhibey ise kalbinin izindedir

          evrenin bilincinde

...

Fakat bitmedi arayış

hiçbir sözcük yerini bulmadı daha

metal bir uygarlığın ortasında

grileşen bellek

     eriyen zaman

ve çelebi gözlükleriyle

     bu döngünün içindedir insan

-Atlarımız

dedi ruhibey

tanrıların rivayetinden büyüktür

                       atlarımız

ve uygarlığımız

     karıncanın geçtiği patikadan

varacaktır zafere

bir kuşun tüneği olacak yurdumuz

tarih bunu anlatır durmadan bize

yaşam bunu öğütler

biz yaparız