RUHİBEY II.

Geniş bir ağızdan evrene bakıyoruz

Kozmik bir beherde kimya dizilir

Dünya şunun şurasında

dinozor çağında bir çocuk hala

Meteorlar

ve akşamüstleri birkaç bin yıldızla

çağımızın kalbine yürüyoruz

Nesne kadar bir kırıntıdır insan 

Sınırlı bellek ve sonsuz zeytin ağaçları

 

…derken gölgemi buluyorum patikada

Çelimsiz bir atı eyerinden tanıyorum

Bulut bulut bir kıtaya varıyorum

Ellerimi onarıyorum ve göğümü

Birazcık daha zaman!

Ve nihayet

gülüşünü buluyorum çok sonraları

bir içim serinlik

Güneş mi doğdu mağarama

Yoksa yıldızlar mı geçti üstümüzden,

anımsamıyorum

fakat çarçabuk ağlar ördüm

zaman yitmesin diye

ağlar ördüm gelişigüzel

ve habire orantısız…

kısacık bir boşluk kaldı aramızda

bir çağ kadar kısacık ve medeni

onu yakıştırdım yüzüme

giyindim ve örttüm telaşımı

… 

İşte... ben

Binyıl sonra Ruhibey!

Ateş ve geyik sürülerini evcilleştirdim

Denizin göğünde masmavi bir atlas ördüm

Binyıl sonra

Gecikmiş bir sevinç buldum göğsünde

Kavuşmayı öğrendi ellerim

Ve hemencecik yitirmeyi

Sonrası boşluk

…