Beni
bir yerde görmüşler, çimli yeşil bir park…
Ellerimi
açmışım, güneş doğmuş saçlarıma,
aklarımı
çalmışım eskilerden
yaşamaya
müsaitmişim, gülüyormuşum,
düşünebiliyor musunuz
Çocuk
gelmiş
yanı
başıma çimilmiş
Sormuş
“güzel abim saat kaç?”
“Çocuğum”
demişim
“öyle
kolay değil yaşamak, henüz erken!”
İçimi
bir fenalık almış sonra
Uzak
kırlardan adamlar yürümüş
Sevinmişim oracıkta…
Bir
kere öldü mü insan
bin kere doğmalı
Mühim
şeyler bunlar
O
parkta
o
akşam
beni
görmeden önce
bunları düşünmüşüm
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder