iki yolum vardı o yaz incecik

birinde

henüz gidilmemiş bir Akdeniz patikası

diğerini eşkıyalara sardırdım geceleyin

birinin ağzında beklemişim kaç zaman

beklemek

bir öğlen senfonisi kadar patırtılı

hükmü yok bir dinginlik

alıp öldürmüş herkesi

gri bir yüzeye yağmur yağmış erkenden

içinden, şemsiyeleriyle çocuklar geçmiş

bir sayının çarpanları gibi

habire çoğalmış yağmur

-   oğlum Ahmet, bu matematik nasıl büyür, biliyor musun?

-   evet öğretmenim.

içler dışlar çarpımıyla...

-   peki ya yoksulluk nedir yavrum?

     Ve nasıl azalır bunca zaman sonra

-   Sokaktan geçen şemsiyesiz çocuktur yoksulluk, öğretmenim

ve nasıl azalır, bilmiyor müfredatlarınız

atölyeleriniz hatta işçileriniz...

-   Öğretmenim!

-   söyle oğlum!

-   yağmur tepeye düşünce ne olur, öğretmenim?

-   eşkıyalar üşür canımcım oğlum.

     bahar geç gelir

gurbet olur ova, ıpıssız

     uzanır boylu boyunca  

ve döner dolaşır,

bir tilki gibi

sığınır eğrisine yaşamın